Nooit vergeet ik die eerste keer dat we met deze diersoort te maken kregen. Het ging als volgt….
Op een ochtend waren we met de hond aan het wandelen en zo liepen we richting een klein bosje. In dit bosje was een open plek waar verschillende bomen afgehakt waren en waar de eerste zonnestralenvan dat jaar de grond goed konden bereiken. Hetwas de eerste ochtend van dat jaar dat de zon al aardig kracht begon te krijgen en een jas niet meer noodzakelijk was te dragen. Onze hond Maja, een friese stabij, rende enthousiast voor ons uit het bosje in. Ik liep er een paar meter achteraan en ineens hoor ik voor mij gesis… en nog eens gesis aan de rechterkant van mij… Ik stond stil om eens beter te luisteren, en ging op zoek naar waar het geluid vandaan kwam. Ik hoorde iets voor mij ritselen en keek naar de grond. Daar zag ik voor het eerst in mijn leven een Adder en schrok me wild! Ik keek opzij en zag ook daar een Adder! Ik deed een paar stappen vooruit om onze hond te roepen en ineens hoorde ik aan alle kanten gesis en bij inspectie kon ik in de gauwigheid nòg een stuk of 5 Adders tellen! Ik slaakte een kreet en rende gillend het bosje uit, gevolgd door onze hond die er niks van begreep. Ook mijn man, die nog aan de rand buiten het bosje liep begreep er niks van. Na hem het verhaal te hebben gedaan en de angst had plaatsgemaakt voor nieuwsgierigheid en fascinatie, besloten we nog eens samen terug te gaan het bosje in, want mijn man wilde dit natuurlijk niet zomaar geloven. Helaas kon ik hem niet meer bewijzen dat het echt waar was wat ik gezien had, want uiteindelijk troffen we nog maar 2 Adders aan. Wel hebben we toen voor het eerst rustig zo‘n dier kunnen bekijken en bestuderen. Bij navraag later bleek dat we een nest hadden gevonden en dat deze Adders waarschijnlijk net uit hun winterslaap waren gekomen. Dit was ook het moment dat de Adder mij toch wel erg gegrepen heeft en nog altijd een van mijn favoriete diersoorten is om te fotograferen. Vanaf die tijd zijn we ook begonnen met gericht naar reptielen te zoeken en fotograferen. Elke keer is het anders en vind je nieuwe Adders op nieuwe plekken. En merk je ook dat het toch echt individuen zijn met ieder een eigen karakter. De ene Adder was zo snel weg dat we hem ’speedy’ noemden, bij een ander dier kon je rustig een half uur zitten op 1,5 meter afstand en de Adder werd er niet anders van. Die kreeg dan ook de naam: de “VVV Adder’’. Ook hebben we eens een adderdans/ addergevecht mogen aanschouwen. Wat een mazzel en wat een belevenis! Maar misschien daarover de volgende keer.